In de zomer van 1912 moest het Nederlands elftal in Stockholm aantreden voor de Olympische Spelen. De bronzen medaille van Londen 1908 diende te worden verdedigd, hoewel er vooral een gebrek aan achterhoedespelers was. Sterspeler Bok de Korver kampte met een blessure en van de gangbare linksbacks konden John Heijning en Lou Otten niet mee reizen naar Zweden. Zodoende ontving de slechts negentienjarige Piet Bouman van de Nederlandsch Elftal Commissie dit een-regel briefje: ‘Namens de N.E.C. heb ik de eer U uit te nodigen deel uit te maken v/d ploeg, welke speelt in Stockholm.’

Op 26 juni 1912 viel een tweede brief in de bus: ‘Waarde Bouman. Hierbij Uw ticket Rotterdam-Stockholm en retour. Daar het biljet van af Rotterdam loopt, neemt Ge zelf een kaartje Dordrecht-Rotterdam en zorgt om 8.22 ‘s avonds aan het Maasstation Rotterdam te zijn. Te Amersfoort stapt Ge over in den sneltrein Amsterdam-Hamburg. U dient mede te nemen: een wit voetbalhemd, een witte voetbalbroek en een handdoek. Bovendien is het wenselijk twee paar voetbalschoenen mede te nemen, voor nat en droog weer.’ In Amersfoort ontmoette Bouman in de coupe een andere debutant, een lange Indische jongen stapte binnen en stelde zich voor: ‘Goedenavond, mijn naam is David Wijnveldt. Ik ben rechtsback.’

Zo werd in de eerste ronde Zweden met 4-3 verslagen en in de kwartfinale werd er tegen Oostenrijk met 3-1 gewonnen. Uiteindelijk verloor Nederland in de halve finale met 3-1 van Denemarken. Op 4 juni 1912 speelde Nederland tegen Finland de troostfinale. Hierin werd Finland met 9-0 van de mat gespeeld, Oranje werd in Stockholm weer derde. Bouman was negen keer linksback van het Nederlands elftal. Hij was in het dagelijks leven ambtenaar ter secretarie van de gemeenten Zwolle, Deventer en Leerdam. Naast DFC, voetbalde hij bij Haarlem, UD en Voorwaarts Leerdam.