De loopbaan van Tonny van Ede was zeer lang. De rechtsbuiten werd in 1935 lid van Sparta. Op zijn veertigste speelde hij nog in het eerste elftal van de Rotterdamse club, waarna hij met Hermes/DVS ook nog twee jaar in de tweede divisie van het betaald voetbal actief was. Later werd hij trainer in het amateurvoetbal, onder meer bij Neptunus en Euro Sport. 

Van Ede was een voetballer die het vooral van zijn snelheid moest hebben. Zijn voorzetten waren gevreesd, maar ook zelf was hij productief. In 1949 kon Sparta degradatie alleen nog voorkomen door in de promotie-degradatie competitie de laatste wedstrijd van ZFC te winnen. Een goal van Tonny van Ede bracht in Zaandam de beslissing en voorkwam dat Sparta voor het eerst sinds 1921 uit de hoogste afdeling zou degraderen. In 1962 had aanvoerder Van Ede de KNVB-beker na zijn 500ste wedstrijd voor Sparta in ontvangst genomen. In 1959 was er het landskampioenschap aan vooraf gegaan.

In het Nederlands elftal kon Tonny van Ede de concurrentie met vooral Piet van der Kuil, zijn clubgenoot Tinus Bosselaar en later Sjaak Swart niet aan. Toen in de jaren vijftig niet altijd een uitgesproken rechtsbuiten beschikbaar was, kregen spelers als Louis Overbeeke, Coen Dillen, Theo Timmermans, Bram Appel en Henk Angenent de voorkeur boven de specialist van Sparta. De twee interlands die hem waren gegund, werden voor Van Ede complete mislukkingen.