BVC Bloemendaal (1902)

BVC betekent niet Bloemendaalse Voetbal Club. De afkorting staat voor Bloemendaal Volksweerbaarheid Combinatie. De geschiedenis van de club gaat terug tot 1898. In dat jaar werd door Adriaan Cassee en tien andere jongens van de lagere school in Bloemendaal een voetbalvereniging opgericht. Het jaar 1902 wordt echter als de officiele start beschouwd. Want op 15 november 1902 werd de club met de naam 'BVV Bloemendaal' toegelaten tot de Nederlandse Voetbalbond (NVB). De voorgangers van de huidige vereniging waren Voetbalvereniging Paul Kruger (1898-1902) en Volksweerbaarheid 'Bloemendaals Commando' (1898-1905)

Rond 1900 telde de gemeente Bloemendaal 37 verenigingen. Daaronder waren drie schietverenigingen. Die schietverenigingen werden weerbaarheidsverenigingen genoemd. Burgers richtten die verenigingen op om zich militair te scholen, zodat zij in geval van oorlog mee konden helpen om het vaderland te verdedigen. Zij deden daarvoor gezamenlijke schiet-, gym- en excercitie oefeningen. Enkele leden die elkaar regelmatig tegenkwamen op de Overveense schietbaan bij de Zeeweg, vatten het plan op om een voetbalclub te beginnen. Op 26 juli 1912 kwamen ze bijeen in het inmiddels verdwenen cafe 'Het Wapen van Amsterdam' (hoek Fonteinlaan, Meester Lottelaan). Daar richtten zij de Haarlemse voetbalclub Volksweerbaarheid op. Na een paar jaar liep het ledenaantal van de club echter terug. Daarom werd in 1918 besloten samen te gaan met de voetbalvereniging Bloemendaal. Sindsdien is de naam van de vereniging Bloemendaal Volksweerbaarheid Combinatie 'Bloemendaal'. Adriaan Cassee was de eerste voorzitter van de club onder deze nieuwe naam.

De enige voetballer van BVC Bloemendaal die ooit deel uitmaakte van het Nederlands elftal, was de Haarlemse gymleraar Charles de Bock (1914-1975). Hij speelde een keer mee. Dat was in de interland tegen Noorwegen op 1 november 1936. De wedstrijd vond plaats in het Olympisch Stadion in Amsterdam. Charles de Bock was de rechtsbinnen. Bij een 2-3 achterstand scoorde hij in de 88e minuut de gelijkmaker, waardoor de wedstrijd op de valreep in 3-3 eindigde. Als speler van Sneek werd hij in 1939 nog twee keer voor het Nederlands elftal geselecteerd, maar hij kwam toen als reserve niet aan spelen toe. Na zijn voetbalcarriere was hij als trainer en coach actief in het hockey.