Als jongen droomde Ok Formenoy van Sparta. Op het Schuttersveld in Rotterdam had hij de legendarische Spartanen Bok de Korver en Huug de Groot aangemoedigd. Talent voor het spel had Okkie in ruime mate, maar toen hij als junior wilde toetreden tot het toen nog zo elitaire Sparta, vormde zijn eenvoudige afkomst een onoverkomelijk bezwaar. Teleurgesteld meldde hij zich toen maar aan bij het afdelingsclubje SIOD.

Toen de arbeidersclub Feyenoord zag dat in de lage regionen een opvallende linksbinnen actief was, volgde in 1920 de overgang naar Rotterdam-Zuid. Twee jaar lang was Ok Formenoy Feyenoorder. Daarna vroeg... Sparta of hij alsnog lid wilde worden. Voorzitter Overeynder had binnen de club naar voren gebracht dat het toch maar beter was eerst naar de voetbalcapaciteiten in plaats van naar de antecedenten van de kandidaat-leden te kijken. Formenoy voelde zich gevleid. Hij vroeg overschrijving aan naar Sparta, maar eer hij lid was, speelde zich een aantal rellen af.

Het toeval wilde dat Sparta en Feyenoord pas aan het eind van het seizoen 1921/22 twee keer tegen elkaar moesten spelen. Het was toen al bekend dat Formenoy naar het andere rood/wit zou gaan. De productieve linksbinnen zat in een lastige situatie, want twee keer winst betekende voor Feyenoord het kampioenschap en voor Sparta de degradatie. Sparta won beide duels en bleef eersteklasser, Feyenoord verspeelde de titel aan RCH. Duizenden Rotterdammers waren van mening dat Ok Formenoy tot twee keer toe flink onder zijn niveau had gespeeld. Bondsvoorzitter ir Kips gelastte een onderzoek. Formenoy werd gehoord door Kips' rechtskundig adviseur, mr. Caius  Welcker - voor de Eerste Wereldoorlog speler van het Nederlands elftal - en diens conclusie was dat er geen reden was voor maatregelen. Feyenoord-aanhangers bleven nadien nog geruime tijd vragen om een behandeling van de kwestie voor de kantonrechter, maar zo ver kwam het niet.

Ocker Nicolaas Formenoy, in het dagelijks leven sigarenwinkelier in de wijk Blijdorp, speelde slechts vier interlands. Na drie duels op de Olympische Spelen van 1924 in Parijs, werd hij in 1931 als 32-jarige teruggehaald bij Oranje. Het werd voor hem in Amsterdam tegen de Belgen een gedenkwaardige interland. Hij scoorde vlak voor de rust, in de tweede helft bereidde hij voor stadgenoot Wim Lagendaal een tweede goal voor en even later lag hij met een gebroken been op het veld. ‘Ik maakte een schijnbeweging, waarbij Van Hoydonckx op mijn schoen ging staan. Ik wilde weg draaien, maar mijn voet bleef staan, waardoor het been brak. Die Belgische jongen kon er echt niets aan doen.’