Frans de Munck

De Munck was een schitterende doelman, letterlijk en figuurlijk. 'Ik kon er ook niets aan doen, maar ik had wat. Mijn figuur. Ik dwong respect af. En dan namen ze hun meisjes of vrouwen mee naar het voetbal. En tja... dan hadden die meiden het steeds over De Munck. Kon ik dat helpen?' Het spreekt bijna voor zich dat Frans de Munck in zijn lange loopbaan hier en daar tegen kinnesinne en domme jaloezie opliep. Niet zelden lokte De Munck de problemen zelf uit. Door eerste klasse te reizen terwijl de rest van de ploeg op houten banken derde klasse zat. Door zichzelf op te hemelen. En misschien ooit door een wedstrijd te verkopen. Zoals bij Goes tegen Sittardse Boys, in mei 1944. Het werd eerst 0-0, toen 1-2 voor de Limburgers, na een onbegrijpelijke blunder van De Munck. Onbegrijpelijk? Het was wel opvallend dat de doelman voor de wedstrijd in Sittard op het station werd afgehaald door het bestuur van de Boys en dat De Munck zich pas een kwartier voor de wedstrijd in de kleedkamer meldde en meteen na de wedstrijd weer verdwenen was. En bij aanvang van het volgende seizoen bij Sittardse Boys onder de lat stond...

De Munck deed aan handbal, korfbal en atletiek om zich te stalen en de snelheid aan te scherpen. De pers ontdekte hem, de Keuze Commissie ook, zij het via-via. Het was dat de vrouw van Henk Pellikaan uit Roosendaal kwam, zodat het Keuze Commissielid daar nog weleens op verjaarsvisite was. Daar hoorde hij van Alliance-supporters spreken over dat Wonder van Goes. Hij kwam wonderlijk genoeg pas op zijn 28ste in het Nederlands elftal. Dat kwam volgens hemzelf doordat Karel Lotsy hem uit Oranje hield. De almachtige bobo Lotsy had een hekel aan de Zeeuwse dandy-koning. 'Omdat meneer er maar even van uitging dat ik me als amateur liet betalen'. Dat was natuurlijk ook zo, maar dat gold voor bijna iedereen, redeneerde De Munck. 

Zijn debuut maakte hij in Rotterdam tegen Frankrijk. Omdat Piet Kraak geblesseerd was. 'Drie uittrappen van mij waaruit Theo Timmermans driemaal kon scoren', herinnerde de doelman zich later nog. De Munck zou ook nooit vergeten hoe hij erbij liep die dag. 'Er lag een blauw keepersshirt klaar, van de bond. Maar dat kon niet. De Fransen waren in het blauw. Ik moest een pullover aan.Kleding is belangrijk. Daar moet je jezelf lekker in voelen '. Geheel in het zwart voelde hij zich wel lekker. Dat laatste was toeval.'Dat deed ik eigenlijk omdat mijn spullen zo smerig werden. Mijn vrouw kreeg mijn kleding niet meer schoon '.

Zozeer sprak De Munck tot de verbeelding dat hij er ook filmster werd. Voor een gage van vijfduizend mark speelde hij een rol in Das ideale Brautpaar, een rolprent over een doelman die verkering krijgt met de dochter van een professor, die voetbal verafschuwt. Dankzij het spel van De Munck wordt de professor bekeerd.
Zijn grootste moment was wellicht de beroemde Watersnood-wedstrijd in Parijs, die het profvoetbal in Nederland tot gevolg zou hebben. De Munck keepte die dag als een leeuw. Toen in Nederland het profvoetbal was geaccepteerd, kwam De Munck rap van Koln naar Fortuna '54. In Geleen werd een wereldelftal bij elkaar gebracht. Bertus de Harder, Cor van der Hart, Jan Notermans, Bart Carlier, Bram Appel. Hij werd er alleen nooit kampioen. Wel bij DOS, zijn volgende club. Hij keepte nog bij Veendam, Cambuur en Vitesse. Op zijn 44ste stopte hij daar, hoewel Frans zelf best nog even had willen doorgaan. Hij werd trainer, maar een grote trainer werd hij niet. Vitesse, Club Brugge, Lierse, weer Vitesse. Het eindigde meestal in ruzie of teleurstelling.