Zoek een legend of vereniging:

A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z

Jan Klaassens

4-9-1931 Venlo   12-2-1983

clubs:		Venlose Boys Venlo, VVV Venlo, Feyenoord Rotterdam
interlands:		57 x 1953 t/m 1963

Jan Klaassens begon zijn voetbalcarrière als jeugdspeler bij Venlose Boys, maar hij maakte al snel de overstap naar VVV. Op 12 december 1948 mocht hij als zeventienjarige zijn debuut maken in het hoogste elftal van de Venlose club waarbij hij meteen een vaste plek veroverde. Als halfspeler vormde hij de motor van de ploeg. Met VVV won Klaassens in 1959 de KNVB-beker. In diezelfde zomer verkocht de club hem voor een behoorlijke transfersom van 100.000 gulden aan Feyenoord, waarmee hij grote successen wist te behalen. De club werd in 1961 en 1962 landskampioen en reikte in het seizoen 1962/1963 tot de halve finale van de Europa Cup I, waarin ze tenslotte door Benfica werd gestuit. Toch lag bij VVV zijn hart, reden waarom hij er in 1964 naar terugkeerde. Hij speelde er nog drie seizoenen, om uiteindelijk op zaterdag 29 juli 1967 tijdens VVV-PSV afscheid te nemen.

Als Jan Klaassens weer eens de beste was geweest van het veld, zei hij steevast: ‘Och, ik had toevallig een bijzonder gelukkige dag.’ Limburgse Jan was bescheiden, maar waarschijnlijk wist hij ook wel dat hij natuurlijk geen voetballer was die het van een subtiele balvoering moest hebben. Hij was een jongen die moest zwoegen en zweten. Dat vond hij trouwens zelf niet. ‘Een betonstorter zwoegt. Ik niet.’ Hij dronk niet, hij rookte niet, hij verzuimde geen training. Vooral dat roken werd steevast als opmerkelijk naar voren gehaald, want hij had een sigarenzaak.
Klaassens, de enige speler ook die zich uit de jaren van impasse (1953 en 1954) handhaafde in Oranje.

Hij speelde tien jaar vrijwel onafgebroken mee, vanaf 1959 namens Feyenoord. Twee jaar moest hij aan zich voorbij laten gaan, vooral vanwege een ernstig ongeluk dat Klaassens had toen hij op een late vrijdagavond in maart 1962 van de training kwam en in de buurt van de Dungense brug, langs het kanaal naar Veghel, werd aangereden door een dronken tegenligger. Het leek gedaan na liefst 53 interlands, maar in 1963 maakte hij zijn rentree in Oranje, voor de EK-kwalificatie wedstrijd uit bij Zwitserland. 

Hij was vooral bedaard. Een keer schoot hij uit de slof. Tijdens de rust van VVV-Elinkwijk werd hij door zijn vader de tribune opgeroepen omdat zijn zwager een zitplaats geweigerd zou zijn. De penningmeester van VVV kreeg daarom verwijten naar zijn hoofd geslingerd, door vader en zoon Klaassens. VVV beboette de international met honderd gulden. Klaassens betaalde en bood de penningmeester zijn verontschuldigingen aan. Vader werd voor onbepaalde tijd de toegang tot het VVV-veld ontzegd.

Na zijn afscheid bemoeide hij zich niet of nauwelijks nog met het voetbal. Tijdens het spelen van een partijtje tennis kreeg hij op zaterdag 12 februari 1983 geheel onverwacht een hartaanval en overleed. Later bleek dat hij door het keiharde werken tijdens zijn voetballoopbaan een vergroot hart had gekregen wat hem op 51-jarige leeftijd fataal werd. Als eerbetoon aan zijn grote voetballer drukt VVV sinds het seizoen 1996/1997 zijn portret af op briefpapier, clubcards, posters en staat er bij het VVV-stadion De Koel sinds 15 oktober 2004 een standbeeld van hem. In Venlo is nog de piepkleine tabakswinkel te vinden die hij jarenlang exploiteerde. Hier is sinds 2003 een dependance geopend van het Limburgs Museum, die daar het Jan Klaassens Museum van maakte. Dit was destijds het kleinste museum van Nederland.